Gdzieś na  skraju lasu
zanim zapadł mrok
ona najpiękniejsza z kobiet-noc
nie czyniąc hałasu
postawiła krok
w księżyca poświacie, krok,
za krokiem krok...
tam na skraju lasu
ku chwale księżyca, luny
wszechpotężnej jak łza
co kruszy skały nienawiści,
płonący jedwab jej skóry
piękno i blask,
energia i moc,
potęga natury
zew pięciu żywiołów:
ogień co oczyszcza
paląc aż do zgliszcza
woda co koi
obsesje co boli
powietrze co niesie
pieśń wiatru po lesie
świętą, błogosławiona ziemię
co każde od nas przejmuje brzemię
i ducha co nad nimi góruje
błogosławiąc, potęgą dzieci swoje obdarowuje
ta najpiękniejsza, najczystsza
najświętsza, najmilsza
jest na wyciągnięcie ręki
a blask jej zniewala
przynosi czasy prawdy
czasy dawnej potęgi wiedzących.