Amorte,

Jeżeli ktoś potrzebuje takich przekazów, to proszę bardzo.

Osobiście uważam, że wszystkie formy channelingu są, jak to określili magowie z okolic renesansu "Prądami halucynogennymi". Kontakt z nimi kończy się z reguły źle.


Dodatkowo kwestionuję wiedzę i mądrość tych wszystkich "istot". Skoro są takie mądre, niech nam podadzą wzory matematyczne, albo przepis na stworzenie nadprzewodnika stabilnego w zakresie użytecznych temperatur.

Nie potrafią.


Pytanie mam takie:
Czy jeśli, gdy medytujesz sobie spokojnie w parku podejdzie do ciebie obcy człowiek i powie ci, że uważa cie za istotę duchowo rozwiniętą i godną jego wiedzy, która przekaże tobie jeżeli pójdziesz z nim do jego domu... to pójdziesz do jego domu?

Nie?

Więc jeśli podczas medytacji odezwą się do ciebie obce głosy istot o których nie masz najmniejszego pojęcia, które obiecują ci wiedzę i mądrość w zamian za to, że będziesz ich słuchać i regularnie się z nimi kontaktować, czy aby dobrze zrobisz jeśli im uwierzysz?


Jako osoba, która miała styczność z różnymi dziwnymi przypadkami, uważam, że każde otwieranie własnego umysłu na obce byty jest proszeniem się o opętanie. Może nie każde opętanie jest dramatyczne - pewne byty po prostu chcą mieć kontakt ze światem materialnym, a nie zniszczyć swojego pośrednika - to kwestia jest taka, czy na pewno chcemy być czyimś narzędziem, wykorzystywanym w nieznanym nam celu?

Poza tym, duża część z takich przekazów brzmi jak bełkot w stylu horoskopów z bravo.

W czasie swojej kariery magicznej robiłem wiele rzeczy.
Walczyłem z wampirami energetycznymi i uprawiałem z nimi seks. Przywoływałem duchy i wypędzałem je. Rzucałem klątwy i odczyniałem uroki. Tworzyłem servitory i nadawałem im świadomość. Wszedłem w kontakt z energiami śmierci, gdy szukałem energii życia.

Ani razu jednak w trakcie mojej drogi przekazy z channelingu nie pomogły mi w niczym konkretnym.


Ale *jeżeli* ktoś bardzo uważa, że takie przekazy nadają sens jego życiu, proszę bardzo.
Czytajcie.
"Lecz pamiętajcie, że przeznaczeniem wszystkich jest umrzeć" <- Pitagoras

Warto poznawać Przekazy - nie koniecznie po to, by ślepo za nimi podążać - ale po to, by je przemyśleć, zinterpretować, sprawdzić na ile wpasowują się w nasz światopogląd/doświadczenia/spostrzeżenia. By wyciągać wnioski, wynikające z naszego świadomego, trzeźwego spojrzenia na treść Przekazu.

Przyjmowanie za pewnik czegoś, czego nie możemy sprawdzić na tyle, by mieściło się w naszym rozumieniu otaczającego świata - nie jest dobre. A dopasowanie się na siłę jest jeszcze gorsze. ;P

Ale tak, czytajmy Przekazy i pamiętajmy, żeby wyciągać z nich tyle, ile potrzebujemy i to co potrzebujemy.
Nie więcej. ;]


Uważam, że nie powinno się słuchać Przekazów, by wyznaczały naszą drogę.
(porównuję niżej podróż do Amazonii do przemierzania Ścieżki Sztuki, którą podążamy - każdy swoją. ;P )

Czytanie Przekazów jest jak czytanie relacji z podróży ludzi, którzy wyruszyli do Amazońskiej Dżungli.
Będą tam rady, wskazówki, opisy tras, niedogodności, osobiste przemyślenia i wiele innych rzeczy, które podróżnik dostrzegł przez pryzmat swojego doświadczenia i zinterpretował na swoją modłę.

Taka relacja będzie ciekawa i pouczająca.
Ale kolejna osoba jadąca do Amazonii nie postąpi dokładnie wedle zaleceń poprzednika.
Weźmie pod uwagę jego punkt widzenia, lecz go nie przejmie, uznając za swój.

Dlaczego?
Bo myśli. I rozumie, że każda wyprawa jest inna, że sam może zaobserwować coś zupełnie odmiennego.



Czytajmy z ciekawości i chęci poznania - nie wskakujmy w ramy wytyczane przez innych! ;]