Wspaniala legenda. Szkoda, ze ksieza w kosciele jej nie opowiadaja...
Akcja dziala sie w Lublinie w sadzie Trybunalskim.
Mlody szlachcic sadzil sie z biedna wdowa, cóz szlachcic bogaty, przekupil sedziów i wydali
oni wyrok wielce niesprawiedliwy na korzysc szlachcica. Wdowa rozrzalona z lzami lecacymi
po policzku powiedziala sedzia, ze diabli sprawiedliwszy osad by dali.
Moze biedna wdowa swiadoma byla co jej slowa niosa, moze nie w kazdym razie w nocy pod
budynkiem sadu pisarz Trybunalski byl swiadkiem wydarzenia niezwyklego.
Uslyszal jakis glos, wyszedl przed budynek a tak? Panowie jacys w czerwone szaty ubrani,
kopyta mieli i rogi, wchodzili do budynku. Usiedli za stolem sedziowskim i sprawe wdowy
poczeli osadzac. Sprawa jak scenka teatralna wygladala, przedstawiciel szlachcica sie
bronil, wdowa oskarzala i sie zalila. Osad dla diabelskich sedziów byl oczywisty,
sprawe wygrala wdowa a dla przypieczetowanie wyroku diabel lape swoja na stole Trybunalu
wypalil. W Lubelskim muzeum na Zamku mozna obejrzec sobie owy stól z wypalona diabelska
lapa, zas na Starym Miescie jest restauracja pod Czarcia Lapa.

Na moje oko? Hmmm... Kiedys ludzie uwazali za diably wszystko co bylo nie ze swiata
fizycznego. Równie dobrze owymi istotami mogly byc fauny. Fauny to istoty z rogami i
kopytami ale o czym nie ma wzmianki w tej legendzie maja nogi kozlów.